Hoşbulduk ya Ramazan
Ramazan geldiğinden beri ve işe güce başladığımdan daha da beri yazı yazmak fırsatı olmuyordu. Yazı yazmak işininin bu kadar içinde olup da bu kadar az yazı yazmak mucizesinin tecellisi olan ben şimdi bunca moladan sonra satırları karalamak fikriyle geçtim klavye başına.
Bismillah!…
Ramazan çoğu kişiye olduğu gibi bana da çocukluğumu hatırlatır. Çocukluğumuzu en iyi ramazan ayında mı yaşadık acaba.Ömrün en unutulmaz hatıraları bu ayda mı olmuş acaba.
Hatırlıyorum dedem hayattayken ve ben çocukken, oruç tutacak yaşlara gelmemişken ailecek dizilirdik eski radyonun başına. Ailecek dediğime bakmayın babam yurt dışında gurbetteydi o zamanlar. Anneannem ve dedem rahmetliler ve annem artı ben olurduk. Radyoda ezan duyulmadan ben de yemek yemezdim sanki gün boyu oruçluymuş gibi. O kısacık anda gün boyu yeme içmeye devam ettiğim halde küçücük yaşımla sevap kazanmak hayaliyle mutlu olurdum. Ezan okunur ardından bir ney sesi eşliğinde “Allahım senin rızan için oruç tuttum senin verdiğin rızıkla orucumu açıyorum…” şeklinde bir dua okunurdu. El açıp amin derdik hep birlikte. Ne zaman iftar duası okunsa duygulanırım. Dedem bir daha göremeyeceğim dedem gelir aklıma, sonra anne annem gelir, çocukluğum gelir. Geriye dönülmesi mümkün olmayan ne varsa gelir aklıma. Anlarım ki ramazanlar her zaman geriye dönülmesi mümkün olmayan zamanları hatırlatır ve ondan mıdır bilmem “Nerde o eski ramazanlar” deyişimiz.
